Rozumiem zachwyt nad „Dworcem Perdido”– bogate opisy, mnogość ras, ogrom metropolii, wyraziści bohaterowie, dekadencki nastrój. Rozumiem ten zachwyt, ale go nie podzielam. Książka jest jak wielki kocioł z pomysłami budującymi świat Nowego Crobuzon. Jest w nim mnóstwo dobrze opisanych ras, dzielnic, bohaterów, ale przez cały czas nie mogłam sobie odpowiedzieć na nasuwające się co jakiś czas pytanie: „No i co z tego?”. No i co z tego, że nad jedną z dzielnic górują olbrzymie żebra jakiegoś starożytnego stworzenia, co z tego, że Grimnebulin uprawia seks z kheprich (rasa Lin), co z tego, że vodyanoi potrafią rzeźbić w wodzie. „Dworzec Perdido” wspaniale ćwiczy naszą wyobraźnię, ale... no właśnie „ale”. Nie mogłam oprzeć się wrażeniu, że autor przed napisaniem każdego kolejnego rozdziału po prostu siada i wymyśla kolejnego bohatera, który ma swoje pięć minut a następnie ginie w odmętach słów. Brakuje mi w tej książce, jak to nazwać... literatury? Brakuje mi sensu w stosowaniu odniesień, przyczynowości nie tylko w wątku głównym. Brakuje mi na przykład tego, że opisana w trzecim rozdziale postać drugoplanowa, pojawia się w piętnastym. Brakuje mi głębi wątków pobocznych i zachowania rytmu. Pierwsza część książki to opis miasta i bohaterów, skądinąd bardzo ciekawy. Druga natomiast to pędzenie „na łeb, na szyję” na sankach po bardzo stromym zboczu. Gdyby pierwsza zdominowała drugą, mielibyśmy fantastyczną powieść, gdyby druga pierwszą – katalog postaci fantastycznych. A tak mamy hybrydę, literaturę prze-tworzoną, która klimat ma doskonały, ale przypomina film naszpikowany zachwycającymi efektami specjalnymi, nad którym nie można jednak o tak przejść do porządku dziennego.